Week 4 - geweldig en "adembenemend" Pucón

Afgelopen week was een week met grote verschillen; regen, zon, onze eerste patiëntbehandelingen, grote hoogtes, angsten overwinnen, bloed, zweet, tranen, lachen en nog veel meer! Maar we zullen bij het begin beginnen……

De week startte met onze eerste patiëntbehandelingen. De maandagochtend begon rustig met alleen meekijken naar hoe anderen druk bezig waren. Dat viel dus een beetje tegen. De middag daarentegen was wel erg verrassend. Toen we op zaal kwamen werd er een patiënt in onze stoel gezet en de docent was nergens te bekennen… wat nu?! We voelden even een lichte paniek opkomen, we hadden namelijk geen idee waar we onze spullen vandaan moesten halen, waar we informatie over de patiënt konden vinden en wat we moesten gaan doen. Daarbij konden we ook nog eens geen (Spaans) woord wisselen met de patiënt in kwestie… Gelukkig kwam dr. Serrano (zoals altijd te laat) na een kwartier langs om alles uit te leggen en konden we beginnen aan onze eerste echte behandeling. Anouk is begonnen met het prepareren voor een brug en Juliëtte heeft de noodkroon gemaakt en de volgende keer wisselen we dit om. We liepen ontzettend uit omdat we elke keer heel lang moesten wachten tussendoor en omdat alles natuurlijk anders gaat dan we gewend zijn. Daarbij komt ook nog dat we ons eigen instrumentarium zelf moeten schoonmaken, wat ook veel tijd kost. Dit zorgde er allemaal voor dat we helemaal gebroken en pas om 19.30u het gebouw uitliepen. Een drukke eerste ‘echte’ dag dus. De dag er na verliep gelukkig wat soepeler. We hebben in de ochtend dezelfde patiënt opnieuw gezien (nu voor iets anders) en in de middag konden we heel relaxed wat preklinische oefeningen doen… ideaal om onze korte werkweek mee af te sluiten!

Want woensdagochtend vroeg was het tijd voor onze eerste echte trip! In de stromende regen zijn we naar de “micro” (een klein stadsbusje) gelopen om de bus op het grote station te nemen. Helaas hadden we de halte gemist en dit zorgde voor een hoop stress van onze kant, maar de buschauffeur hebben we in ieder geval een vrolijke ochtend bezorgd! Gelukkig reed hij dezelfde route terug en waren we precies op tijd voor de bus. De rest van de reis verliep erg rustig en naarmate we dichter bij Pucón kwamen werd ook het weer mooier. We wisten ook dat dit weer zo zou blijven de komende dagen, ideaal dus!

Na onze aankomst en installatie in het hostel zijn we een rondje door het dorp gelopen. Heerlijk om eens niet de enige toerist te zijn en dus niet op te vallen in het straatbeeld en om Engels te kunnen praten met de mensen die je ontmoet. De huizen in het dorp zijn voornamelijk van hout, het is ontzettend toeristisch maar erg leuk en overal zijn touroperators die allerlei activiteiten aanbieden. Daarnaast kun je vanuit het hele dorp de vulkaan zien, ontzettend mooi! De eerste avond hebben we heerlijk bij de houtkachel gezeten en wijntjes gedronken met de andere gasten van het hostel. Een gezellige eerste avond! Daarnaast hebben we ook voor het eerst een goede ervaring gehad met een hond…. het hostel had namelijk een puppy van twee maanden oud. Wat een schatje! Er bestaan dus ook leuke honden in Chili ;)

De donderdag stond in het teken van het overwinnen van de eerste angst van de week: paardrijden! We werden met een busje opgehaald en naar de pony’s gebracht. Daar aangekomen werden we meteen op een paard gezet en na een korte uitleg in het Chileens hoe het paardrijden in zijn werk gaat, gingen we met een klein groepje van vijf mensen en twee gidsen op weg. De zon scheen en het was echt heel erg leuk om de omgeving te zien op de rug van een paard. Na een eindje gereden te hebben, werden we verder te voet door de gidsen meegenomen het bos in. Zonder te weten wat we gingen doen, zijn we ze gevolgd over kleine paadjes, steil naar beneden, zwoegend over omgevallen bomen en rotsen. De grond werd steeds natter en het leek alsof de wind steeds harder ging blazen door de bomen… maar het harde geluid wat we hoorden was geen wind maar een grote waterval! Echt een hele leuke verrassing en ontzettend gaaf om te zien, wat een kracht zo’n waterval wel niet heeft! Na de nodige foto’s zijn we weer omhoog geklommen en mochten we weer de paarden op voor de rit terug. Een geslaagde eerste tour door de mooie omgeving!

De vrijdag was de dag van de echte overwinning voor ons beiden. We gingen op weg om de vulkaan “Villarica” (2850m) te beklimmen. Zonder eigenlijk echt te weten wat ons te wachten stond, zijn we om 7u in de ochtend naar de touroperator gegaan met ons kleine rugzakje gevuld met proviand. Eenmaal aangekomen mochten we deze rugzak omwisselen voor een grotere en zwaardere rugzak en met twee busjes gingen we op weg naar de vulkaan. Bepakt en bezakt met een hele uitrusting zijn we begonnen aan de klim. Het was eigenlijk na de eerste paar meter al duidelijk dat het een zware dag ging worden. En zelfs al na de eerste stop zijn er mensen afgehaakt en teruggegaan naar beneden, terwijl we nog geen sneeuw hadden gezien! Hoe hoger we kwamen, hoe zwaarder het werd, en hoe meer tools we nodig hadden om de vulkaan op te komen. Wat een beproeving! De tocht begon met zwart zand en rotsen en de omgeving veranderde geleidelijk in sneeuw en ijs. Daarbij werd het ook steeds steiler en de klim was echt ontzettend zwaar. Het begin was goed te doen, maar hoe hoger we kwamen hoe moeilijker het was om adem te halen en om je te blijven concentreren op de voetstappen van degene voor je in de rij. Gelukkig zijn we vaak gestopt onderweg en konden we genieten van het uitzicht, want dat was eigenlijk meteen al adembenemend. We hebben 5,5u non-stop geklommen en daar was dan eindelijk de beloning… de top van de vulkaan! Anouk heeft stiekem een traantje gelaten bij aankomst op de top en kon niet meer op haar benen staan (vandaar de zittende foto), en een van de gidsen heeft het laatste stukje de backpack van Juliëtte gedragen omdat ze al moeite had zichzelf naar boven te krijgen. Dit geeft aan dat we het beiden echt ontzettend zwaar hebben gehad. Maar het was wel echt een geluksmoment om boven op de vulkaan te staan, het uitzicht te zien en je te realiseren dat je het hebt gehaald! We waren apentrots! Jammer was wel dat de lucht van de vulkaan niet zo lekker was, wat een smerige gaslucht kwam daaruit zeg. Na de heftige inspanning om op de top te komen, zagen we wel een beetje op tegen de tocht naar beneden. Maar de gidsen hadden een leuke verrassing… sleeën! We zijn bijna de hele weg terug naar beneden gegleden en dat was misschien wel een net zo leuke beloning als het uitzicht op de top en onderweg, zelfs ondanks onze zere billen ;) Geweldig! Toen we beneden aankwamen hadden we echt een euforisch gevoel, het was echt een top ervaring en eentje om nooit te vergeten! De dag werd heel goed afgesloten door een uitnodiging voor een “asado” met wat anderen uit de groep bij een van de gidsen thuis. We hebben heerlijk gegeten en zelfs na de heftige inspanning van die dag hebben nog een dansje gedaan! Juliëtte is nu een volleerd Bachata danseres ;)

Op zaterdag wilde Anouk graag naar een natuurpark met een meisje die ook bij de “asado” was. Helaas waren er geen telefoonnummers uitgewisseld en stond Anouk (vroeg en moe na de inspanning van de vorige dag) bij het verkeerde busstation… na een half uur wachten was de dappere poging mislukt. Het nieuwe idee was fietsen huren en een tochtje te maken door de omgeving. Ons was verteld dat het leuk was om een rondje te fietsen naar een meer waar een mooi uitzicht was en je watervallen kon zien. Vol goede moed begonnen we aan de tocht. Helaas was deze iets zwaarder dan verwacht omdat de madame van de touroperator even vergeten was te melden dat de fietsroute door de bergen gingen waardoor we geregeld een steile helling op hebben moeten lopen… wat een mislukking! Toen we eindelijk na 2,5u bij de afslag kwamen naar de watervallen (nog 4km heen en 4km terug) zijn we doorgefietst. We konden toen al niet meer, niet wetende dat we toen nog 20km over een lange snelweg naar Pucón terug moesten fietsen! Bij elkaar hebben we bijna 40km gefietst, geen waterval gezien en een hoop spierpijn rijker. Kleine tegenvaller dus! Gelukkig is deze domper goed gemaakt door de tour naar de hotsprings die avond. Onder een heldere hemel vol met vallende sterren hebben we genoten van het natuurlijke hete water dat uit de aarde opborrelt en konden onze vermoeide spieren lekker ontspannen. Dit was zeker voor herhaling vatbaar!

Na drie dagen volle zon te hebben gehad, begon het zondagochtend weer te regenen. Een perfecte dag dus om met de bus terug te keren naar ‘Conce’. Het huis voelde wel een beetje leeg na vijf dagen gezelschap te hebben gehad van een puppy!

We zijn inmiddels al een maand in Chili. De tijd vliegt! Op naar de volgende week, onze eerste echte volledige week met patiënten en behandelingen. Spannend!

Liefs, Nouk en Juul